Η αρχή του κόσμου…
Μετρώντας ανάποδα
“Ήρθε ο νέος, με τα δώρα…”, συνηθίζουν να τραγουδάνε οι άνθρωποι όταν “… πάει ο παλιός ο χρόνος” και προτρέπει ο ένας τον άλλον να γιορτάσουν. Έχει ανάγκη ο άνθρωπος την ελπίδα, ειδικά όταν κυλάει κατά το λεγόμενο ο χρόνος και αφήνει πίσω του και πάνω τους πληγές, ανεκπλήρωτα όνειρα, αποχωρισμούς, παίρνοντας μαζί του πρόσωπα και μνήμες.
Είναι η στιγμή αυτή, τα 10 δευτερόλεπτα αντίστροφης μέτρησης… 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1… που εναποθέτει ο άλλος όλες του τις σκοτούρες, τις “σκοτεινιές” και μετράει ανάποδα, για να τις διώξει. Μετά, κανονικά, θα έπρεπε να αρχίσει να μετρά κανονικά. “1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9…” κ.ο.κ.! Μα, πότε γυρνάει το ρολόι και ξαναμετράς ανάποδα; Παράδοξο!
Ένα απ’ τα επικότερα, γεμάτα σοφία άρθρα που διάβασα ποτέ, είχα την τιμή και την χαρά αυτό να έχει γίνει στον δικό μας ιστότοπο. Ίσως, θα αρκούσε απλά η αναδημοσίευσή του, αντί των όσων πασχίζω να γράψω. Θα εκμυστηρευτώ κάτι. Κάθε (ανθρώπινο) χρόνο, την τελευταία μέρα του, αφιερώνω λίγη ώρα και το ξαναδιαβάζω.
Ορίστε, περί ποιου ο λόγος:
Χασομέρια
Αυτό είναι και μία απάντηση στην ματαιότητα, στην μισαλλοδοξία, στα όσα εμποδίζουν την ανθρώπινη ψυχή να γαληνέψει. “Ωχρή, γαλάζια τελεία”! Ένα συνεχές ενός “χρόνου” που αδιαφορεί και προχωράει. Μία δημιουργία χαώδης, αλλά και αρμονική και αυτός ανάμεσα, αόρατος μετρητής…
Οπαδός είμαι και τέτοιες ώρες, στην ρωγμή που έβαλε ο άνθρωπος στον χρόνο για να τον τεμαχίσει για να μπορέσει να ρυθμίσει τον δικό του, τον απειροελάχιστο αλλά και μεγάλο ταυτόχρονα, σκέφτομαι τις στιγμές που είμαι στο γήπεδο. Συνήθως, βάζω χρονόμετρο στο δεύτερο ημίχρονο και όταν μπαίνει στις καθυστερήσεις το παιχνίδι και ο πίνακας του γηπέδου παγώνει στο 90′, βγάζω το κινητό, πηγαίνω στο χρονόμετρο, συντονίζομαι με τον “τέταρτο” και το ταμπελάκι που δείχνει τα χασομέρια και μοιράζομαι την αγωνία. Όταν κερδίζεις θες να ακουστεί το τελικό σφύριγμα, όταν είσαι ισοπαλία ή χάνεις, θέλεις να αργήσει, να δοθεί μία ευκαιρία, ένα τελευταίο γέμισμα, ένα σουτ, ένα γκολ ακόμα! Να κερδίσεις ζητάς, να χαρείς…
Έτσι, κάπως, αντιλαμβάνομαι το πώς πήγε η χρονιά. Κάποιες, έλεγα “άντε, σφύρα”, κάποιες άλλες “να είχε λίγο ακόμα”, αλλά όλως παραδόξως εδώ ίσχυε το ανάποδο απ’ το γήπεδο. Η “καλή χρονιά”, η “νικηφόρα” δεν ήθελα να τελειώσει, σε αντίθεση με την “στραβή”, που έλεγα “άντε, να φύγει”. Σφύρα ρεεεεε!!!!
Βρε Γκαγκάρι!
Μην τα πολυλέω, πάει καιρός, ενάμισης χρόνος σκάρτος, που λες και “πάγωσε ο χρόνος”. Να η μονάδα μέτρησής του. Η ψυχολογία, η χαρά, η αγωνία, ο φόβος! Από εκείνο το “Χειμερινό αντάμωμα”, 150 και πλέον Πανοραμιτών και φίλων, κάπου στην Νεάπολη της Θεσσαλονίκης, λες και ένα αόρατο χέρι σταμάτησε τα ρολόγια, για να έχουμε να θυμόμαστε!! Αντιμετωπίσαμε κι εμείς, ως απελθών πλέον Δ.Σ., καταστάσεις πρωτόγνωρες και ανταπεξήλθαμε μέχρι το τέλος του περασμένου καλοκαιριού, που μπήκαν άλλοι άνθρωποι μπροστά, με τον δικό τους βηματισμό. Είναι αυτό που λέμε πως “Θέλει ο καθένας τον χρόνο του“. Να τος πάλι, μπροστά μας!
Τρέχει, λένε, ο χρόνος ή σταματάει. Αυτό, το τελευταίο, ο άνθρωπος το νιώθει στα μεγάλα γεγονότα, καλά και άσχημα. Μία γέννηση, ένας θάνατος, ένας γάμος, ένα διαζύγιο, ένας ξενιτεμός, ένας επαναπατρισμός, μια άφιξη, ένας αποχωρισμός. Όλα τους, χρονικά σημεία αναφοράς! Μπαίνουμε στο 2022, λένε. Έτσι θα είναι, ποιος ξέρει την αρχή του χρόνου, την αρχή του κόσμου στ’ αλήθεια, άραγε; Στην εποχή των μεγάλων ιών, αλλά και τεχνολογ-ιών(!), η ιντερνετική ομάδα του Συλλόγου “Η Νέα Γενιά”, των απανταχού Πανοραμιτών ή αλλιώς Σαργκανιωτών αλλά και φίλων, είναι έτοιμη για ένα μικρό βηματάκι για τον χωριανό, ένα μεγάλο για την κοινότητα, παραφράζοντας το “βήμα στο φεγγάρι” του Αμερικανού Νιλ Άρμστρονγκ το 1969. Ένα χρόνο πριν είχε αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο ο Γιούρι Γκαγκάριν, ο Ρώσος κοσμοναύτης, που έκανε την βόλτα του “έξω απ’ την Γη”, στο… διάστημα με τον δικό του χρόνο, το 1961.
Συνήθιζε να λέει ο παππούς την φοβερή έκφραση: “Βρε Γκαγκάρι βρε Γκαγκάρι τι χαμπάρια απ’ το φεγγάρι” και αυτός είναι ο λόγος που τον συμπαθώ λίγο παραπάνω τον Γιούρι, αδιαφορώντας για το ποιος πήγε πρώτος ή δεύτερος και μένοντας μακριά από ψυχροπολεμικές λογικές.
Φωτιά για το κρύο
Υπάρχουν πράγματα που “θέλουν τον χρόνο τους” για να συμβούν, όπως πολλά που γίνονται με συμμετοχή και συλλογικό πνεύμα, εδώ και 15 περίπου χρόνια, στο μικρό αυτό χωριό. Υπήρξα μέλος μίας παρέας που έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο στα “του τόπου” (και) σε αυτές τις αλλαγές και παρά τον κόπο, ειδικά η τελευταία πενταετία ήταν απολαυστική για εμένα. Μια εμπειρία, πολλοί στόχοι, ένα διαρκές κίνητρο, μία συνεχής ζύμωση μαζί με ανήσυχους ανθρώπους!
Συνεχίζουμε, με νέους ρόλους, στόχους και διαρκή όνειρα. Κάποιες εκκρεμότητες, έστω και στον… “δικό τους χρόνο” (!) ενδέχεται να ολοκληρωθούν, κάποιες καινούργιες πραγματικότητες πιθανόν να προκύψουν. Ο Γενάρης φέρνει δημιουργικές ιδέες και συνεργασίες. Δημιουργήθηκαν σχέσεις, τριβή ανθρώπων, όλο αυτό το διάστημα και η τριβή φέρνει σπίθα και η σπίθα φωτιά και όπως ξαναναφέρθηκε από (τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και γράφτηκε) εδώ, παλιότερα:
” … Χρησιμοποιείστε την αρχέγονη φλόγα της μουσικής και ανάψτε μια φωτιά στην μέση. Να ‘ρθουν, να ζεστάνουν τα χέρια τους οι παγωμένοι”!!
Αντί για ευτυχία εύχομαι διαφορετικά. Πυγμή, πίστη, μελέτη, εργατικότητα, ρώμη, αποφασιστικότητα. Έρρωσο!!
Απαραίτητη σημείωση: 31.536.000 (τριανταένα εκατομμύρια, πεντακόσιες τριανταέξι χιλιάδες!) είναι τα δευτερόλεπτα ενός έτους 365 ημερών. Μετράς ανάποδα τα δέκα τελευταία. Κάπου όση και η ζωή της ανθρωπότητας στον πλανήτη, σε κλίμακα 24 ωρών!
Τα παιδιά του Θανάση μεγάλωσαν και έφτιαξαν μουσικές. Το κείμενο κλείνει υπό τους ήχους του:
https://m.youtube.com/watch?v=I6TAuSsxTHg
“Μη φοβού, μόνον πίστευε“! Μην λυγίζετε. Καλή χρονιά σε όλες και όλους!!
31 Δεκεμβρίου 2021
Πανοραμίξ
