“Φτάνω μέχρι..”, “έχω έρθει”, “είμαι μέρος, μέλος του συνόλου”, “αποτελώ τμήμα της περιουσίας κάποιου “. Τα παραπάνω είναι κάποιες από τις επεξηγήσεις της λέξης”ανήκω”, από τις αρχαιοελληνικές ρίζες της, έως και σήμερα. Με κάτι τέτοια θα καταπιαστεί το αρθράκι. Τα βρίσκω άκρως επίκαιρα, με όσα βίωσα ξανά, άλλο ένα καλοκαίρι,…

Ήταν, λέει, ένας γεωργός κάποτε και σκάλιζε και περιποιούνταν τον μπαχτσέ και τον κήπο του. Λουλούδια, δέντρα, λαχανικά. Έσκαβε, πότιζε, έβαζε λίπασμα, βοτάνιζε, ξεβοτάνιζε. Ένα απόγευμα, βιώνοντας ένα κράμα κούρασης και ικανοποίησης, ξάπλωσε κάτω από ένα δέντρο, να βρει σκιά, ησυχία στα μέσα του, να ανασυνταχθεί…

Στρώσε μου στην ρίζαΕκεί,…

Μ. Δευτέρα 18 Απριλίου 2022

«Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός καί μακάριος ὁ δοῦλος, ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα·ἀνάξιος δέ πάλιν, ὅν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μή τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς, ἵνα μή τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καί τῆς Βασιλείας ἔξω κλεισθῇς· ἀλλά ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος…

Μεγάλος κόσμος

Μεγαλώσαμε με παππούδες και γιαγιάδες, που η λαλιά τους είχε πλούτο. Λέξεις κομμένες, ντοπιολαλιές αναμεμειγμένες με την ιστορία του τόπου. Σλάβικα, τούρκικα, επιρροές απ’ την βλάχικη διάλεκτο, όλα ένα χαρμάνι ευωδιαστό. Μεγάλωσαν οι άνθρωποι και μαζί μεγάλωσε και το χωριό, το Πανόραμα, τα σύνορα και την ματιά…

Έχω μαζέψει σκουπίδια σε μια μεγάλη, μαύρη σακούλα. Αποφάγια, ας πούμε. Ούτε πλαστικά, ούτε κλινοσκεπάσματα, πιάτα και διάφορα ακόμα. Στο χωριό έχει τουλάχιστον πέντε (5) κάδους, αλλά εγώ επιλέγω να πάω να τα πετάξω κάπου εκτός. Στα όρια του οικισμού. Διάλεξε όποιο μέρος θέλεις εσύ. Βροσύρα; Οξιά; “Κάτ’ αμπντπέτρα”;;!!…

Όσο περνάνε τα χρόνια και απομακρύνεται η εποχή που παιδιά βρισκόμασταν 15 μέρες κάθε Πάσχα στο χωριό, τόσο αυτή γιγαντώνεται μέσα μου. Συνήθως, έτσι συμβαίνει. Εικοσιπέντε, τριάντα ή και παραπάνω χρόνια πριν, είναι πολύς καιρός. Ένα τέταρτο, ένα τρίτο του αιώνα. Εντελώς διαφορετικές συνθήκες, που αν προσπαθήσεις να περιγράψεις…