«Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες τον δρόμο και το νού…» τραγουδά ο Θηβαίος κι εγώ στου μυαλού μου τα ονείρατα πλέκω το όνομά σου…αναριχώμενο αγιόκλιμα από άστρα…
Μου είναι αδύνατο να ξεκινήσω τα «φθινοπωρινά» μου, δίχως νότες και ποίηση… Άλλωστε είναι τέτοια η εποχή… Μια ανάσα βαθιά….το βρεγμένο χώμα…άρωμα σήψης…