Ταξιδιώτες της…υπομονής!‏

Τώρα
Στα χρόνια μας, το να πας από τα Γρεβενά στο Χωριό και το αντίστροφο υπολογίζεται σε 35 με 40 λεπτά, πάνω κάτω, με το αυτοκίνητο. Λίγα χρόνια, μόλις, πριν ήθελες περίπου μία ώρα και ακόμα παλιότερα…

Τότε

…Παλιότερα, λέγοντας, πηγαίνουμε στην εποχή των Κυρατζήδων ή Κερατζήδων. Υπήρξε η εποχή που οι δρόμοι, με την σημερινή τους μορφή δεν υπήρχαν, παρά η σύνδεση μεταξύ χωριών και πόλεων ήταν βατά ή κακοτράχαλα μονοπάτια, γεφύρια και ποτάμια, που τον Χειμώνα “φούσκωναν”.

Και οι μεταφορές, τα τρόφιμα, τα προϊόντα, οι μετακινήσεις, το εμπόριο; Πώς γίνονταν όλα αυτά;

Οι άνθρωποι του πείσματος και της υπομονής…

Οι ευρύτερα γνωστοί ως αγωγιάτες, άνθρωποι αγρότες, κατά κύριο επάγγελμα, αναλάμβαναν το δύσκολο αυτό έργο, τόσο για να εξυπηρετήσουν τους υπόλοιπους, όσο και για να βγάλουν “το ψωμί” της φαμίλιας τους. Άνθρωποι που έπρεπε να αντέχουν τις κακουχίες της στράτας, τον καυτό ήλιο, την βροχή, το χιόνι. Έπρεπε να κάνουν κράτει στις δυνάμεις τους, να ισορροπούν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου πολλές φορές, να ξημερώνουν “στην ώρα τους” στον προορισμό, να ξεπεζεύουν και να κοιμούνται σε χάνια (στην καλύτερη των περιπτώσεων), στο ύπαιθρό ή (όπως είπε ένας μπάρμπας μου, κάποτε) “στα ντάμια τ’ κόσμου”! Πόσες και πόσες κουβέντες δεν γίνονταν εκεί; Πόσα νέα του “έξω κόσμου” δεν μεταφέρονταν με τον τρόπο αυτό;

Και κοντά σ’ αυτούς βοηθούσε όλη η οικογένεια, που ξυπνούσε απ’ τ’ άγρια χαράματα για το φόρτωμα και το ταίριασμα, με τα λαδοφάναρα και τις γκαζόλαμπες στα χέρια. Και έκαναν κι αυτοί υπομονή, να περάσουν οι μέρες ή οι μήνες και να έρθει πάλι ο καιρός να ανταμώσουν. Και όταν αντάμωναν κάθονταν κοντά στο τζάκι και έλεγαν ιστορίες, πραγματικές ή φανταστικές! Ιστορίες που έβγαιναν απ’ το σκοτάδι και τις νυχτερινές σκιές ή από την κούραση ακόμα, αφού περνούσαν και μέρες ολόκληρες νηστικοί! Τέτοιες ιστορίες των “υπομονετικών ανθρώπων της φαντασίας” έκαναν τα παιδιά να κουρνιάζουν και να ακούν με το στόμα ανοιχτό!
Και ήταν και οι πελάτες οι απαιτητικοί ή αυτοί της τελευταίας στιγμής, που δεν έπρεπε να τους κακοκαρδίσουν και να ταιριάξουν και τα δικά τους πράγματα. Και με όλα τα καλά του κόσμου, κουβαλούσαν και γράμματα, πολλές φορές, αντικαθιστώντας τον ταχυδρόμο ή και ανθρώπους, μαζί, είτε που βιάζονταν να πάνε κάπου ή και ανήμπορους.