Ο πόλεμος δεν έχει πατρίδα…Παππού!
Ο τόπος μας, το Πανόραμα Γρεβενών, είχε “θέση κλειδί” στην οροσειρά της Πίνδου και έμελλε να βιώσει και αυτό, μαζί με πολλά γειτονικά χωριά, την μανία αυτών που πολεμάνε, με ή και χωρίς αιτία. Πλήρωσε και αυτό τον δικό του “φόρο Τιμής και αίματος” ή είδε στρατιώτες (Έλληνες και ξένους) να πέφτουν νεκροί από οβίδες, σφαίρες ή και κρύο, ακόμα…
Αυτά τα γεγονότα και όλα όσα ακολούθησαν την φριχτή εκείνη περίοδο δεν τα βίωσε η γενιά μου ή και η γενιά των γονιών μου, ακόμα. Τα έζησε, όμως, έντονα στο “πετσί της” αυτή των προπαππούδων και των παππούδων μας και γι’ αυτό, ίσως, μου μένουν χαραγμένες στην μνήμη οι κουβέντες του δικού μου Παππού, κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες:
“Μακριά από πόλεμο πιδίμ”!
Τα τελευταία χρόνια άλλαξε ο…πόλεμος, Παππού! Μπομπότα και ψωμί καλαμποκίσο λίγοι έχουν και πολλοί γυρεύουν. Άλλαξαν σχήμα τα βλήματα και τα κανόνια, πήραν διαφορετική μορφή οι διαταγές και τα οχυρώματα δεν ξέρω αν υπάρχουν…Δεν ξέρω σε πόσους “το λέει η περδικούλα τους”, όπως έλεγες!
Κρατάω ως “φάρο” και οδηγό τα λόγια του Πατρο-Κοσμά, μόνο, Παππού, καθώς περπάτησε αυτά τα μέρη και δίδαξε τους ανθρώπους:
“Όταν θα έρθει το κακό, τα βουνά θα σώσουν πολλούς ανθρώπους”!
Κατά κει λέω να τραβήξω κι εγώ, στην πρώτη ευκαιρία, μπας και ακούσω το “αέρα” που φώναξαν τότε…
Κι αν δεν το ακούσω, ακόμα, θα σταθώ σιωπηλός, να αποτείνω φόρο Τιμής, θα ανάψω ένα κερί στην Παναγιά, στην Βαρή και θα είναι για τις ψυχές όλων όσων φεύγουν σε πολέμους, νικητές και νικημένους. Ο πόλεμος δεν έχει πατρίδα…Παππού!
ΥΓ Το παραπάνω κείμενο και το μοιρολόι του κλαρίνου που το συνοδεύει αφιερώνεται σε όσους “πολεμούν” ακόμα για ιδανικά και αξίες, μα πιο πολύ σε όσους νεκρούς δεν έτυχαν ποτέ της Τιμής να ταφούν και τα τους κλάψουν οι δικοί τους άνθρωποι, στους “άταφους του ’40″…
Πανοραμίξ…
