Έχω μαζέψει σκουπίδια σε μια μεγάλη, μαύρη σακούλα. Αποφάγια, ας πούμε. Ούτε πλαστικά, ούτε κλινοσκεπάσματα, πιάτα και διάφορα ακόμα. Στο χωριό έχει τουλάχιστον πέντε (5) κάδους, αλλά εγώ επιλέγω να πάω να τα πετάξω κάπου εκτός. Στα όρια του οικισμού. Διάλεξε όποιο μέρος θέλεις εσύ. Βροσύρα; Οξιά; “Κάτ’ αμπντπέτρα”;;!! Λίγη σημασία έχει. Να το κάνω πιο εύκολο; Πάω στο Σέλωμα, στα όρια με την Σμίξη ή στην άλλη μεριά, με την Λάβδα ή στο Πολυνερίτικο και την πετάω δέκα, δεκαπέντε μέτρα κάτω απ’ τον δρόμο. Στον όχτο. Να μην φαίνεται κιόλας!

Κάποια στιγμή, μέσα στον χρόνο, αυτή η σακούλα θα λιώσει ή θα έχει ανοίξει νωρίτερα αφού, λίγο ο καιρός, λίγο κάνα ζώο θα το κάνουν. Τα αποφάγια που είπα θα φαγωθούν ή θα λιώσουν. Λίπασμα στην γη. Κανένα πρόβλημα για το βουνό ή το δάσος, για το νερό, για το περιβάλλον. Θα μείνει, βέβαια, αυτή η μαύρη σακούλα, σκουπιδιών. Κομμάτια της, έστω. Κάποια θα σκορπίσουν, τριγύρω. Πιθανόν να θαφτεί ολόκληρη. Κανένας δεν θα την δει. Θα λιώσει, μέσα στο χώμα. Μία, μόνο, μαύρη σακούλα σκουπιδιών. Σχεδόν τίποτα. Αμελητέα, για τον μέσο νου, ποσότητα. “Σιγά την μόλυνση; Μικρό το κακό”, μπορεί να σκεφτείς. 

Έχω μαζέψει σκουπίδια, σε μια μαύρη σακούλα. Μεγάλη ή μικρή. Διάλεξε εσύ το μέγεθος. Σε όλη την παραπάνω, φανταστική, διήγηση είσαι δίπλα μου, με κάποιον μαγικό τρόπο και με βλέπεις. Διάλεξε εσύ το μέρος, απ’ όσα είπα. Για να στο δυσκολέψω, λιγάκι, πες ότι εκεί, σε όποιον τόπο από αυτούς επιλέγεις, συνηθίζουν να πετάνε που και που κι άλλοι από κανένα σκουπίδι. Όχι έπιπλα, στρώματα, πλαστικά. Απλά αποφάγια, που θα χαθούν, θα λιώσουν, θα τα φάνε τα ζλάπια. Μια τοσοδά ή λίγο μεγαλύτερη σακούλα μονάχα θα μείνει. Θα σκορπίσει ή θα θαφτεί ενιαία. Επιστρέφω σε μένα, που έμασα τα κόκκαλα ή τα ψωμιά, έβαλα μέσα, έδεσα καλά στην σακούλα και τα πέταξα. Είσαι δίπλα μου ή λίγο πιο εκεί και το βλέπεις.

Έχεις επιλογή, πλέον. Μου λες να μην το κάνω, από πριν. Μου λες να το διορθώσω, μετά. Μου λες να το θάψω. Στο κάτω κάτω, έτσι δεν θα φαίνεται ή θα γίνει μια συνήθεια. Μια μικρή, άτυπη, χωματερή από σακούλες. Σακουλίτσες, έστω. Μικρό το κακό, είπαμε. Έτσι δεν είναι; Τώρα, γυρνάς στο σπίτι σου. Στο χωριό ή όπου μένεις. Κάθεσαι και σκέφτεσαι. Μαζεύεις αποφάγια απ’ το τραπέζι, τα βάζεις σε μια μικρή, τοσοδούλα, μαύρη σακουλίτσα. Γιατί να είναι μαύρη; Καλύτερα διάφανη, σκέφτεσαι πιο έξυπνα. Να φαίνεται λιγότερο. Πηγαίνεις στο πιο κοντινό, εκτός πόλης, δάσος. Ανοίγεις μια τρύπα και την θάβεις ή την πετάς, σε κάναν όχτο πάλι. Μην φαίνεται. Αν, μάλιστα, εκεί έχει κι άλλες, διάφανες σακούλες που πέταξαν άλλοι, ακόμα καλύτερα. “Είναι σκουπιδότοπος”, δικαιολογεί μια φωνούλα στο κεφάλι σου ό,τι έκανες.

Έχω μαζέψει σκουπίδια. Αποφάγια και όχι σαλόνια, καρέκλες, στρώματα και κουβέρτες. Όχι σουπλά και πλαστικά. Τα έβαλα σε μικρή ή μεγάλη σακούλα. Μαύρη ή διάφανη. Έκανα όσα είπα παραπάνω. Τώρα ξέρεις. Είσαι δίπλα μου ή στο είπαν και το διαπίστωσες. Δεν κάνεις το παραμικρό για να διορθωθεί η ζημιά. Δεν μου το λες, να το διορθώσουμε μαζί ρε φίλε. Δεν μου κάνεις παρατήρηση αν δείχνω αδιάφορος. Βολεύεσαι, γιατί έτσι πρέπει. Για να έχεις δικαιολογία, για όταν σε δω εγώ. Γιατί και οι δυο μαζί δεν θέλουμε να δούμε κάδους, επιλογές άλλες. Αυτό, το λέμε δικαίωμά μας, μάλιστα. 

Κανονικά, θα έπρεπε να σου πω πως δεν πρέπει να μιλάς και πως θα έπρεπε να ντρέπεσαι. Γιατί αντιστρέφεις τους ρόλους και ειρωνεύεσαι και λες ψέματα. Εγώ, προσωπικά εγώ πήρα τηλέφωνο. Όχι για να βλάψω κάποιον, να την πληρώσει. Όχι για να μηνύσω. Είσαι ψεύτης. Πήρα τηλέφωνο για να δοθεί λύση, αλλά δεν σου αρέσει η λύση στα λάθη που όλοι, ο καθένας μας μπορεί να κάνει. Δεν είσαι του “μαζί” ή μπορεί να είσαι, μάλλον, μόνο στα θετικά, στα οφέλη. Θέλεις να βγεις κι από πάνω. Εσύ επέλεξες, είτε είσαι πρόσωπο είτε φορέας. Έτσι έμαθες. Ας είναι. Εσύ, ο “από πάνω” θα με βρεις απέναντι. Εξάλλου, όπως σκέφτηκες κάπου παραπάνω… “Μικρό το κακό”!

Καληνύχτα και καλή τύχη!

Θεσσαλονίκη, 19 Μαΐου 2021

Πανοραμίξ