Μια παλιά ιστορία όπως μας την διηγήθηκε ο Γιώργος Τσιόλιας (6-4-2020)

Διαβάζω σήμερα ότι ” κατέβασε” ο Ξιριαρς στο Τύρναβο και μου έρχονται στο νου δύο μακρινές αναμνήσεις ίσως οι πρώτες της ζωής μου θύμησες.
Το 1949 είμαστε λόγω εμφυλίου στον Τύρναβο σε σκηνές δίπλα στο ποτάμι κάπου στη μεριά της Τούμπας λίγο πιο πάνω.
Τα Φώτα,με πήγε ο παππούς μου να δω πως ” ρίχνουν ” το Σταυρό στη μοναδική τότε γέφυρα του ποταμού εκεί κοντά στην έξοδο για Λάρισα όπου μαζευόταν όλος ο Τύρναβος.
Από τότε αυτή η γέφυρα είναι χαραγμένη στη μνήμη μου σαν η ψηλότερη του κόσμου κι ας έχω δει από τότε γέφυρες και γέφυρες, θεόρατες.Οι δε βουτηχτάδες από τους πιο θαρραλέους του κόσμου.
Κατά την Άνοιξη αρχές καλοκαιριού την ίδια χρονιά παίζαμε πολλά παιδάκια στις όχθες και στην άκρη της κοίτης του ξηροπόταμου Ξηριάρη.
Μια ηλιόλουστη μέρα, ξαφνικά ακούσαμε φωνές, ξεφωνητά, τσιρίγματα. Ώσπου να βγούμε στα αναχώματα ψηλά κατέφθασε από πάνω ένα κύμα μια θάλασσα, απ’άκρη σ΄άκρη προφανώς είχε βρέξει πολύ ψηλότερα στην λεγόμενη ποταμιά μέχρι την Ελασσόνα σχεδόν.
Εμένα σκαρφαλώνοντας μου βγήκε μια “γαλότσα” στο κράσπεδο και ώσπου να πω,να κλάψω, να φωνάξω (3.5χρονων) την πήρε το ποτάμι.
Βλέποντας η Έλλη η αδερφή μου, μεγαλύτερη ενάμισυ χρόνο ορμάει να την πιάσει κι ένα δεύτερο κύμα τη σήκωσε κι άρχισε να την παρασέρνει στον αφρό. Την βλέπω σαν τώρα μπροστά μου.
Ευτυχώς με τα ουρλιαχτά μου και τα τσιρίγματα πετάχτηκαν δύο φαντάροι από το παρακείμενο στρατόπεδο και την άρπαξαν την τελευταία στιγμή κυριολεκτικά.
Το έχω ακόμα και τώρα μπροστά στα μάτια μου και ανατριχιαζω…